سفر به سوی خراسان:

مأمون برای عملی کردن اهداف ذکر شده چند تن از مأموران مخصوص خود را به مدینه، خدمت حضرت رضا (علیه السلام) فرستاد تا حضرت را به اجبار به سوی خراسان روانه کنند. همچنین دستور داد حضرتش را از راهی که کمتر با شیعیان برخورد داشته باشد، بیاورند. مسیر اصلی در آن زمان راه کوفه، جبل، کرمانشاه و قم بوده است که نقاط شیعه‌نشین و مراکز قدرت شیعیان بود. مأمون احتمال می‌داد که ممکن است شیعیان با مشاهده امام در میان خود به شور و هیجان آیند و مانع حرکت ایشان شوند و بخواهند آن حضرت را در میان خود نگه دارند که در این صورت مشکلات حکومت چند برابر می‌شد. لذا امام را از مسیر بصره، اهواز و فارس به سوی مرو حرکت داد.ماموران او نیز پیوسته حضرت را زیر نظر داشتند و اعمال امام را به او گزارش می‌دادند.

«من حسرت یک چنین توفیقی را دارم که خدای تبارک و تعالی موفق کند ما را که به پابوسی آن بارگاه معظّم بیابیم.»

امام خمینی، اندیشه های خود از قرآن و سیره ائمه فراگرفته است. سیره و سخن امام رضا برای امام خمینی از جمله منابع غنی دینی است که در رشد و نمو تفکر امام نقش بارزی داشته است. وجود بارگاه امام رضا در ایران شاید این توجه را دوچندان کرده است. آنچه در پی می آید گزیده سخنان رهبر کبیر انقلاب اسلامی درباره ثامن الائمه است. امام اگرچه به سبب مصائب 15 سال فراق از وطن و مشکلات 10سال رهبری نظام تازه تاسیس، نتوانسته بود به زیارت امام رضا رهسپار شود اما عتبه بوسی بارگاه رضوی را از آرزوهای بزرگ خود می شمارد.

آستان قدس رضوی، مهبط ملائکه الله

من از شما آقایان که از راه دور و از مرکز ولایت و از محل قدس ملکوتى آمدید، تشکر مى‏کنم. چه سعادتى دارید که چشمهاى شما به آن بارگاه عظیم ملکوتى باز مى‏شود و در آن حرم شریف؛ مرکز علم و مرکز ملائکة اللَّه مى‏روید و ما حسرت آن را داریم. من حسرت یک همچو توفیقى را دارم که خداى تبارک و تعالى موفق کند ما را که به پایبوس آن بارگاه معظم بیاییم، لکن چه کنم. چه باید کرد که دستهاى اجیر و اقدامات ناشایسته اشخاصى که از خارج هدایت مى‏شوند مانع از آن است که کشور ما یک آرامشى داشته باشد و من بتوانم از این محل خارج بشوم و به زیارت آن بارگاه، موفق. دعا کنید در آن مرکز سعادت، در آن مهبط ملائکة اللَّه که خداوند این مملکت را آرام کندو توفیق بدهد که اهالى این مملکت بتوانند به آن تکالیفى که خداى تبارک و تعالى براى آنها معین فرموده است عمل کنند .

صحیفه امام، ج‏12، ص: 106

آستان قدس رضوی، مرکز حقیقت اسلام

شما از مرکزى آمدید که آن مرکز، مرکز حقیقت اسلام است. و شما مى‏دانید که حضرت رضا- سلام اللَّه علیه- در آن ابتلائاتى که داشت و در آن مصیبتهاى معنوى که برایش وارد مى‏شد، بدون اینکه یک اختلافى ایجاد کند، با آرامش، راه خودش را به پیش مى‏برد. مقید بود به اینکه آرامش ملت را حفظ کند.

                                                                                   صحیفه امام، ج‏13، ص: 427

 آستان قدس رضوی، مرکز نور

این عید بزرگ را بر مهمانان عزیزى که از محضر مقدس امام ثامن- سلام الله علیه- تشریف آوردند [تبریک مى‏گویم‏]، ما قدم‏هاى شما را بسیار گرامى مى‏داریم. شما از مرکزى آمدید که مرکز نور است، مرکز علم الهى است، مرکزى است که باید همه در آن مرکز آستان بوسى کنید، و باید اظهار تأسف کنم که دست ما کوتاه است، و از شما آقایان، روحانیون و دیگر قشرها مستدعى هستیم که آن جا که رفتید عرض ارادت ما را برسانید.

متن آهنگ ستاره مشرقی:

^{پرسه زنون توی رواق غصه بجای خونه
غم که این روزا تنه خستمو میکشونه                                  
این روزا دوزخ منه من که بریدم از تو
بریدمو پشت سرش هی میخورم چوبشو                                   
چند سالیه تو سینه داغ انتظارو دارم…
چند سال که اسمتو رو هی به زبون میارم                                    
چند سالیه تو سینه داغ انتظارو دارم…
چند سال که اسمتو رو هی به زبون میارم                                     
ضامن هشتمین بی رقیبم
ستاره مشرقیه غریبم                                   
سوی کبوتری که شد فراموش
میشه که وا کنی دوباره آغوش                                   
چند سال کار من شده شمردن لحظه ها
این نفسای خسته که دارن میفتن از پا                                  
بزار بیان که خسته از گذشته تباهن
بزار بیان که خسته از یه لحظه اشتباهن                                   
ضامن هشتمین بی رقیبم
ستاره مشرقیه غریبم                                      
سوی کبوتری که شد فراموش
میشه که وا کنی دوباره آغوش}                                                           

 یکی از کرامات امام رضا (ع)

این ماجرا رو بنده خودم  [محمد اصفهانی] بی واسطه از گوینده آن آقای   « ا.آ » که از خادمین حرم حضرت رضا ع هستند در مشهد مقدس شنیدم  آقای « ا.آ » تعریف کردند :

 کشیک کفشداری داشتم ؛ نوبتِ من شب بود ؛ معمولا بین ما خادمین رسمه که اگه حاجتی یا مشکلی داشته باشیم غذای نوبت کشیکمون رو نذر حضرت رضا ع می کنیم و تقریبا بی استثنا مشکلمون حل میشه و حاجت روا میشیم مگر اینکه چیزی خارج از صلاح و خیر درخواست کنیم تازه همون هم بزودی حکمتش برامون روشن می شه و با این التفات ؛ راضی می شیم . . .  خلاصه ایشون اینطور ادامه دادند :

 اونشب گرسنه بودم . . . از مهمانسرای حضرت ؛ سهم شام ِ کفشداری ِ ما رو آوردن ؛ دوستانم شامشونو خوردن ولی من چون نذر داشتم با شکم گرسنه شامِ داغِ حاضر آماده رو گرفتم دستم و رفتم توی صحن تا بدم به یکی از زایرین که محتاج تر و مستحق تر باشه . . . معمولا هروقت غذا به دست و با لباس خدمت به صحن می رفتم همه میریختن اطرافم که یه تکه از اونو به عنوان تبرک با خودشون ببرن و همیشه غوغایی به پا می شد اما این دفعه هیچکس به طرف من نیومد ! نه ازدحامی نه درخواستی؛ یعنی چه؟ چرا ایندفعه اینجوریه؟چشمم افتاد به یه پیرزن خمیده قامت با یه چادر کهنه ؛ گفتم : خودشه ؛ باید شامو به او بدم و نذرمو ادا کنم اما تا اومدم اقدام کنم با بی اعتنایی از کنارم رد شد و من مثل آدمهای حیرون تا به خودم اومدم دیدم چند متر با من فاصله گرفته و پشت به من داره به راهش ادامه میده و من هم هیچ انگیزه ای ندارم که به طرفش برم!؟ این وضعیت عادی نیست . من بارها اینکارو انجام دادم امشب هیچ اقبال و استقبالی نیست ! تاحالا این وضعو ندیده بودم . دلم گرفت شایدم یه کمی بارونی شدم . . . یا امام رضا ! نکنه از دست من ناراحتین و اصلا دوست ندارین که به درگاهتون عرض حاجت کنم ؟ واینها هم علامتهاشن؟     احساس غربت ؛ محرومیت و تنهایی بدجوری داشت اذیتم می کرد و این فکر که ببینم چه کار کردم که حضرت از این خادم خودشون دلگیر شدن . . . .

بقيه در ادامه مطلب

نشانه موى پيامبر(ص)

مردى از نوادگان انصار خدمت امام رضا(ع) رسيد. جعبه‏اى نقره‏اى رنگ به امام داد و گفت :

«آقا! هديه‏اى برايتان آورده‏ام كه مانند آن را هيچ كس نياورده است». بعد در جعبه را باز كرد و چند رشته مو از آن بيرون آورد و گفت: «اين هفت رشته مو از پيامبر اكرم(ص) است. كه از اجدادم به من رسيده است». حضرت رضا(ع) دست بردند و چهار رشته مو از هفت رشته را جدا كردند و فرمود: «فقط اين چهار رشته، از موهاى پيامبر است».

مرد با تعجب و كمى دلخورى به امام نگاه كرد و چيزى نگفت. امام كه فهميد مرد ناراحت شده است، آن سه رشته مو را روى آتش گرفت. هر سه رشته سوخت، اما به محض اين كه چهار رشته موى پيامبر(ص) روى آتش قرار گرفت شروع به درخشيدن كرد و برقشان چهره مرد عرب را روشن كرد.

صحبت گنجشك با امام (ع)

راوى: سليمان (يكى از اصحاب امام رضا(ع)

حضرت رضا(ع) در بيرون شهر، باغى داشتند. گاه‏گاهى براى استراحت به باغ مى‏رفتند. يك روز من نيز به همراه آقا رفته بودم. نزديك ظهر، گنجشك كوچكى هراسان از شاخه درخت پركشيد و كنار امام نشست. نوك گنجشك، باز و بسته مى‏شد و صداهايى گنگ و نا مفهوم از گنجشك به گوش مى‏رسيد. انگار با جيك جيك خود، چيزى مى‏گفت.

امام عليه السلام حركت كردند و رو به من فرمودند: «ـ سليمان!... اين گنجشك در زير سقف ايوان لانه دارد. يك مار سمى به جوجه‏هايش حمله كرده است. زودباش به آن‏ها كمك كن!. ..

با شنيدن حرف امام ـ در حالى كه تعجب كرده بودم ـ بلند شدم و چوب بلندى را بر داشتم . آن قدر با عجله به طرف ايوان دويدم كه پايم به پله‏هاى لب ايوان برخورد كرد و چيزى نمانده بود كه پرت شوم...

با تعجب پرسيدم: «شما چطور فهميديد كه آن گنجشك چه مى‏گويد؟» امام فرمودند: «من حجت خدا هستم... آيا اين كافى نيست؟!»